ارزیابی مدل ساختاری روابط بین خودپنداره تحصیلی، انتظارات پیامد و رویکردهای یادگیری با پیشرفت تحصیلی

هدف: مطالعه ی حاضر با هدف بررسی نقش خودپنداره ی تحصیلی و انتظارات پیامد در پیشرفت تحصیلی دانشجویان انجام شد. روش:414 دانشجو با بهره گیری از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای از دانشکده های مختلف دانشگاه های شهر یزد انتخاب شدند. پرسشنامه ی «خودپنداره ی تحصیلی»(دلاور،1372)،پرسشنامه ی «انتظارات پیامد دانشجو(soes)» (هاکت و همکاران،1992 و وویتن ،1997)، پرسشنامه ی تجدیدنظرشده-ی «دوعاملی فرایندمطالعه» (بیگز،2001) برای سنجش رویکرد عمیق و سطحی دانشجویان و میانگین معدل پایان ترم دانشجویان برای سنجش پیشرفت تحصیلی، به عنوان ابزار مورد استفاده قرار گرفتند. داده ها با استفاده از مدل معادلات ساختاری تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج به دست آمده حاکی از این بود که تمام مسیرهای مستقیم از متغیرهای برون زای خودپنداره ی تحصیلی و انتظارات پیامد به متغیرهای درون زای رویکردهای یادگیری سطحی، عمیق و راهبردی معنادار بودند. اثرات غیر مستقیم (با واسطه سطوح مختلف رویکردهای یادگیری) متغیرهای برون-زای خودپنداره ی تحصیلی و انتظارات پیامد بر پیشرفت تحصیلی معنادار بوده است. اثرات مستقیم همه ی متغیرهای درون زا بر پیشرفت تحصیلی نیز معنادار به دست آمد. نتیجه گیری:رویکردهای سطحی، عمیق و راهبردی، نقش میانجی گری خود را به خوبی نشان داده اند؛ یعنی اینکه مقدار رابطه ی بین متغیرهای برون زای تحقیق و پیشرفت تحصیلی، تحت تأثیر رویکردهای سطحی، عمیق و راهبردی است. همچنین در مدل پژوهش حاضر اثر خودپنداره ی تحصیلی و انتظارات پیامد بر پیشرفت تحصیلی با میانجی گری رویکرد سطحی، قوی تر از رویکردهای عمیق بود که این نشان می دهد راهبردهای سطحی نقش موثرتری در پیشرفت تحصیلی نمونه ی حاضر داشته است که دلیل آن به عوامل فرهنگی و آموزشی بر می گردد.